HDP, Urfa'da birinci parti!

Türkiye 2023 seçimlerine en katmerlisinden inşa edilen, korku duvarları ile girmiş bulunuyor. AKP-MHP iktidarı toplumun tüm kesimlerini terbiye etmeye, törpülemeye, mümkünse Siyasal-İslamcı zihniyeti ile yok etmeye çalışıyor. Bu yok etme yöntemlerinin neler olduğunu başta Kürtler ve Aleviler, Cumhuriyet'in ilk yıllarından beri yaşayarak biliyor. Toplumu mengeneye alan, aslında toplum-kırım planlarını uygulayan sadece AKP-MHP olmuyor. Devlet sisteminin var ettiği, CHP, Saadet ve CHP'den doğan İYİ parti de iktidarın toplum-kırım politikalarına destek sunuyor. Türkiye toplumunun kimi kesimlerinin onları AKP-MHP'den ayrı görmesinin nedeni İktidara kimi konularda muhalefet etmelerinden dolayı oluyor. Kimi konular diyorum çünkü iktidarın dışındaki sistem partileri iş, Kürt ve Alevi hakları olduğunda üç maymunları oynamaktan büyük zevk duymakla birlikte, Kürde dönük iktidarın işlettiği savaş politikalarını da kamuoyu önünde desteklemekten imtina etmiyor. İmtina ettikleri tek şey HDP ile aynı karede görünmeleri oluyor. Nedeninin, HDP'nin sistem partisi olmaması olduğu anlaşılabiliyor. Devlet'e devrimci değil, muhalif gerekiyor, çünkü devrimci, bozuk sistemi adalet, eşitlik ve özgürlükler ile değiştirmeye odaklanmışken muhalif, 'sistem olduğu gibi kalabilir, bir sakınca yok' deyip, iktidara odaklanıyor. Bu anlamda AKP-MHP dışında kalan sistem partileri için rahatlıkla, "devlete muhalif (devrimci) olanlara muhalefet eden konumdadırlar diyebiliriz. Dikkat ederseniz TİP genel başkanı Erkan Baş da geçenlerde "Devrimin olacağına inanıyor musunuz" diye bir soru ile karşılaştığını ancak buna gerek olmadığını, zaten devrimin cumhuriyetin ilanı ile birlikte olduğunu bu nedenle de yapılması gerekenin sistemi devam ettirmek olduğunu katıldığı bir programda söyledi. Tabanı değil ancak Baş'ın söylediğine göre TİP de temelde bir sistem partisi oluyor.

Geçenlerde HDP Urfa il Eş başkanı ağustos ayında yapılan bir anket sonucunu açıkladı. Ankete göre HDP, Urfa'da dış 8 ilçede birinci parti olarak görünüyor. Bu anket doğru çünkü HDP 7 Haziran 2015 seçimlerinde Urfa'da aşağı yukarı bu oranları aldı ve 8 ilçe belediyesi HDP'nin oldu. Önümüzdeki seçimlerde HDP'nin bu oranı almaması ve üzerine merkez Karaköprü ilçesini eklememesi için hiçbir neden yok.

AKP-MHP'nin Türkiye genelindeki çöküşü Urfa'da da karşılık buldu. Şu anda HDP, önemli oy farkı ile Urfa'da birinci parti konumunda. Hal böyleyken sistem partilerinin diğer şehirler olduğu gibi Urfa'da da iştahlarını kabartacak ciddi bir oy potansiyeli var düşüncesi oluştu. Seçim çalışması için sistem partilerinden ilk olarak İYİ parti geldi. Akşener dün Urfa'ya geldi ancak Akşener gelmeden bir ay kadar öncesi İYİ partili yetkililer kimi şahsiyetler ile görüştü. Ve Akşener Urfa'ya, doksanlardaki derin ilişkileri ile geldi. HDP dışındaki tüm muhalefet partileri, doksanlarda karanlık ilişki ve bağları olanları ziyaret ediyor. Urfa'da iki yüze yakın aşiret var. Bu aşiretlerden siyaset içerisinde etkin olan toplamda 7-8 aşiret var. Bunun dışında belli başlı aileler var. Tüm sistem partileri ismi duyulan aşiretler ile görüşme halindeler. Bu aşiretler zaten dün, sistem ile kol kola olanlardan oluşuyor. Öyle görünüyor ki her partide bu aşiret ve ailelerden isimler olacak.

İyi parti, CHP ve Saadet şu sıralar Urfa'da son yirmi yılda AKP-MHP'nin çevresine toplanan kesimler ile ilişki halindeler. Mesela A aşiretinde öne çıkan 3, B aşiretinden 5, C aşiretinden 5 isim var. Önümüzdeki günlerde de göreceğiz ki aynı aşiretlerde olan bu soy isimler her üç partide de yer alacaklar.

Yukarıda da yazdığımız gibi HDP Urfa'da birinci partidir ancak HDP'nin yapması gerekenler var. HDP'ye düşen görev sadece, kendisi olarak kalmaktır. Parti program ve tüzüğü neyi gerektiriyorsa onu yapmalıdır. HDP her halükârda Urfa'da 1. parti olacaktır ancak resmiyet sandık olacaktır. Bu nedenle sandık güvenliği için şimdiden çalışmaların başlatılması gerekiyor. Yeni İl yönetimi bu konuda yeterli gibi duruyor. Kimi güçlendirmeler kaçınılmaz olmakla birlikte İl ve İlçe yönetimlerinin büyük bir kampanya başlatması gerekiyor. HDP şimdiden Urfa'daki tüm HDP'li aile ve şahsiyetler ile görüşmeler gerçekleştirmeli. HDP'ye oy veren herkese ama herkese ulaşmak ve her bir yurttaşa bir görev yüklemek gerekiyor. Görevi olmayan HDP'li kalmamalı. Seçim beklenilmemeli. Tüm hazırlıklar seçimden 1 ay öncesinden bitmeli.

Ve Urfa, mahşeri kalabalıklara sahne olan güzelliklerin, hakikatin şehri yapılarak kurtarılmalıdır.

HDP Danışma kurulu ve Öcalan'ın Liberalizm tanımı

AKP, milli görüş gömleğini çıkarttıktan sonra inşa ettiği gemiden, saraylı yola düştü. Ardından liberaller de bu gemiye çıktı. Gemiye çıkma konusu, AKP'ye gömlek çıkartanların liberallere dönük kimi telkinleriyle oldu. AKP de onları, yol açmalarını sağlamak için kullandı. Çünkü liberallerden devlete zarar gelmezdi ve devlet bunu biliyordu. Kapitalizmde ekonomi -şimdilik en iyi- neo-liberal, toplum da liberal yaşam ile yürütülürdü. Tabi adına yaşam denirse! Yavaş yavaş ahlâksızlığı ahlâk olarak gören bir yaşam. Her şey ama her şeyin manipüle edildiği, hakikatin yerine sanalın ikame edildiği bir yaşam ancak, yol açıcı olan liberaller ile gelirdi. Liberaller her yerdeydi ve AKP bunu iyi kullandı. Basındaki liberaller AKP için adeta kutsal metinler yazarak ona bağlı bir toplum yarattılar. Tek kurtarıcı, AKP dediler. 

Liberaller basın ayağını iyi kullanıyorlardı; TV, gazete ve internet ile toplumun her hücresine adeta sinaps görevi yüklenip, bilgi paketlerini nöral ağların odacıklarına ileterek AKP bilincini hâkim kılmayı başardılar. Yaratılan, ulus-devlete yakışan bir toplum olmalıydı. Öyle bir toplum yaratıldı ki burada AKP'nin dini kullanması, muhtevasındaki sorgulayamaz topluma ulaşmayı kolaylaştırdı. Yaratılan toplum, 'liberaller bile AK Parti ile' deyip bu partiye gözü, kulağı, ağzı kapalı olarak bağlandı. Sorgulama yetisini kaybeden toplumun temeli sağlamdı: Osmanlıcılık bu nedenle saraylılaştı. Türkler ve Müslümanlar, bir devletleri olsun, bir Şeyh olsun da nasıl olursa olsunu kabul eden bir halk, bir inanç topluluğu!

Liberallerin desteği ile yaratılan toplum sorgulayamıyor, günü birlik yaşamı görmenin, anı tatmanın, sahteliği dile getirmenin dışına çıkamıyor. Böylelikle fikir, zikir ve eylem hakikati diye bir şey kalmıyor.

Liberaller, iktidar ve devleti ayakta tutanlardır. Ulus-devletler için nasıl "...Kapitalizmin gece bekçileridir" deniyorsa bu, liberaller için de denebilir. Liberaller de Ulus-devletlerin gece bekçileridir, diyebiliriz.

AKP'nin bir yere kadar liberaller ile devam etmesinin nedeni, uluslararası yatırımların gelmesi, toplumun atomlarına ayrılması içindi. Ne kadar yatırım, o kadar devletti. Yani Türkiye bir cazibe merkezi haline gelirse devlet de iktidarı iç muhalefet ve devrimci güçlere karşı korurdu ki, öyle de oldu. Muhalefet devletin politikalarının dışına çıkamazken Kürtler, her dönemin günah keçisi seçildiler. İktidar hem yarattığı hem de zor ve baskı araçları ile korku duvarları ördüğü, en küçük hak talebini gözaltı, şiddet ve tutuklama ile sonuçlandırdığı için, tabanı dışında kalanları da hareket edemez hale getirdi.

Yıllarca birey, bütünden kopuk halde yaşadı, yaşıyor. Herkes tekleşti. Her koyun kendi bacağından asılır deyimi bireylerin sığınağı oldu. Baskıya uğrayan oğullar, kızlar bile olsa anne veya baba çocuklarını savunamadı. Öyle ki cezaevine çocuğuna, akrabasına para gönderenler "terör örgütüne yardım suçundan" hapis cezaları aldı.

Kapitalizm yeni ülkeyi ilmik ilmik örüyordu. Son tahlilde gelen Avrupalı yatırımcı değil, Ortadoğulu oldu. Devletin olan hemen hemen her yer parsel parsel birkaç besleme, belki de komprador müteahhit, Katar ve Suudilere satıldı. Devlet, millet edebiyatını ders konusu yapanlar yarattıkları toplumu yazılılara koydu ve sıfırı bastılar. Nihayetinde Türk'ün de bir vatan toprağı kalmadı. Tüm bunlar ne ile mi oldu? Tüketimci kapitalizm! Bu tür sadece ekonomi alanında işlevsel değil, toplumdan koparılan bireyin gündelik yaşamı, arda kalan toplum-su yapının siyasal, kültürel ve elbette ekonomik yapı, algı ve pratiğini müthiş derecede etkiledi. Bu etkileme bilince kodlandı ve yönlendirme ile gerçeklik algısı tümden değiştirildi. Peki liberallere ne oldu? AKP'nin işi bitince gördük, hepsini saf dışı bıraktı. Onlardan geriye posa kaldı. 

 

Geçenlerde HDP, 43 kişiden oluşan bir Danışma kurulu oluşturulduğunu açıkladı. Önceden olması gereken, süreç nedeniyle ertelendi ve nihayetinde kurul oluşturuldu. Kurul kuruldu kurulmasına da burada isimler üzerinden bir tartışma başladı. Listedeki 43 kişiden kimileri daha beş, altı yıl öncesine kadar HDP ve öncülerine selam dahi vermemişken, kimileri de Kürt siyasi hareketini düşmanlaştırıcı bir pozisyondaydı. Bunlar biliniyor; Kürtler 'in bunlara dönük antipati ve hassasiyeti var. Bu hassasiyetin oluşmasını düşünememiş olmak pek anlaşılır değildir. Listedekilerin çok az bir kesiminin Kürt olması ve yukarıda değinilen ayrıntılar Kürtlerde tepki ile karşılandı. HDP, bu gerçeği görmelidir. Liberallere, liberalizme dönük tepki sadece Kürtlerde yok. Liberalizm sadece Kürtlerin değil halkların, işçi-emekçilerin tepkisini çeken bir düşünce sistemidir. Bununla ilgili çok uzağa gitmeden PKK lideri Abdullah Öcalan'dan alıntı yapmak yeterli olacaktır. Öcalan'ın görüşleri, ANF haber sitesinde de derleme olarak çıkmıştı. Buna göre Öcalan'ın, HDP danışma kurulundaki liberallerin konumunu belirtmek adına liberalizm ile ilgili görüşlerini kısaca buraya almak istedim: Liberalizm, burjuvaya özgürlük, işçi ve emekçilere köleliktir. Resmi anlamıyla liberalizm tüm ulus-devlet sınıfları için özgürlük iken, modern kullar olan vatandaşlar için işsizlik, ücretsiz çalışma, yoksulluk, açlık, eşitsizlik, özgürlüksüzlük ve demokrasi yoksunluğu demektir. Liberalizmin gerçek anlamda özgürlükçülük olmadığını iyi görmek gerekir. Liberalizm tam olarak "seçkinlere özgürlük, tüm ötekilere kölelik" ister. Liberalizm kendini sağ ve sol liberalizm olarak böldü. Sağ liberalizmle muhafazakarları etkisizleştirip kendi içinde bir kanada dönüştürürken, sol liberalizmle de demokratlar ve sosyalistleri kısmen kendi yedeğine yerleştirdi. Merkezi konuma böyle oturdu. Yoğunlaşan her krizde birini yedeğine alarak güçlenme yoluna gidebiliyordu...

 

Çok rahatlıkla belirtebilirim ki bugün danışma kurulu diye oluşturulan yapının içine dahil edilen birkaç posa kişilik, yukarıdaki değerlendirmeye bakılacak olursa kendini yenileyen bir hücresel yapıya sahiptir. Liberallerin amaçları ortadadır. Onların bırakın Kürtler ve Alevilere, beyni dumura uğratılan Türk'e dahi verecekleri bir şey yoktur. Yaşamları kimi, devlet memurluğundan emekli olanların yaşamı gibidir. Parti tanımaz, ölçü, çizgi ve tarz bilmez; hakikate varılabilecek yol/yöntemden bihaberdirler. Liberaller sistemi yaşatmaktan başka bir şeye yaramazlar. HDP somutunda halklar ve inançlara, işçi-emekçilere dair zerre faydalı olmaz, zihniyet dünyaları nedeniyle olamazlar.

Bu kişiler daha önce AKP diye bir canavar yaratmıştır ve bu canavarın karşısında şimdi de ayakta kalan tek güç olan Kürt siyasi hareketine, Kürtler' in ezici çoğunluğunun oy verdiği HDP'ye sarılmışlardır. Tam da burada Öcalan'ın değerlendirmesini tekrar okuyun.

 

Kimse onlara, bugüne kadar neredeydiler demiyor. Oldukları yer belli. İlle de birileri kendi vicdanlarını rahatlatmak için soracaklarsa, neden 2010'a kadar AKP'ye destek verdiler de 2013 sonrası yavaş yavaş Kürt hareketine yaklaştılar, diye sorulabilir. Ben bunun bir uyanış olduğunu düşünmüyorum. Aklı başında olanlar aldanamaz. Kurul içindeki birçok kişi aklı başında ve bile isteye AKP'ye destek sundular. 

Ve Barış imzacıları! Onlar Türkiye için olması gerekeni yaptı. Bu değerlidir. Fakat olması gerekeni yapmak alkış gerektirmez, kurula almayı mecbur kılmaz. Bir alkış gerekecekse kırk yıldır kesintisiz mücadele yürütenlere olmalı da her türden bedel vermeyi göze alanlar ve bedel vermiş olanlar da "hak değil ancak partimize, halkımıza borcumuz vardır" diyerek yapılması gerekeni yaptıklarını söylüyorlar.

Benim için dün AKP'nin yanında "Akan kanlarınızla duş alacağız" diyen Peker bugün ne kadar AKP karşıtı ise, dün "yetmez ama evet" diyenlerin, şu liberallerin AKP karşıtlığı da o kadar samimidir.

HDP'nin geç kaldığı ancak nihayetinde oluşturduğu danışma kurulu müthiştir ancak içerisinde bulunan kimi isimler kritik konularda danışılacak kimseler değildir. Bu, Kürtlerin, kırk yıllık mücadelesini görmemek demektir. Danışma kurulundaki kimi isimler revize edilebilir, eklemeler yapılabilir. HDP'ye gömlek değiştirme operasyonu varsa bunu göreceğiz ancak böyle bir şeyin olduğunu düşünmüyorum. HDP'nin bu konuya dikkat etmesi gerekmekle birlikte her şehirde de Danışma kurullları oluşturması elzemdir. Yerelinde danışanı olmayanın merkezinde, sadece dogmatizm olur. Yerinden yönetimi savunan bir anlayış herhalde katı-merkeziyetçi olamaz ki HDP'nin yerele ilişkin çalışmalarının olduğunu düşünüyorum.

Özcesi; Radikal demokrat bir partinin, liberallere başvurması düşünülemez. Radikal demokratlar, liberallerden akıl alamaz. Aksi, radikal demokrat değilsindir. Aklı liberal olanın, kendi doğası gereği çok dilli, çok kültürlü, çok inançlı, farklılıkların mozaiği olan bir toplumsal yapıya faydası olmaz. Liberaller toplumsal yapıyı değil, devlet sistemini savunurlar.

 

10.07.2022

Mehmet Serhat Polatsoy

Hakikatin tesisi için sürece, öz-eleştirel yaklaşmalıyız

Neredeyse bir kültür yılına yakın bir süre iktidarda kalan AKP'nin toplum üzerinde yarattığı tahribat oldukça büyük oldu. Tahribat sadece toplum, yani özelde Kürt halkı ve ezilen halklar ile İslam dışı inanç ve grupları değil, bir bütünen doğa ve canlılık üzerinde de yaşandı, yaşanıyor. Adına, tek adam rejimi denilen sistem, kendisi ve erkanı dışındakilere adeta kan kusturdu ve devam ediyor. Elbette bu sürecin tek mimarı AKP yada ortağı MHP değildi. Adına muhalefet denilen partiler şüphesiz AKP'nin toplum üzerinde baskı kurmasında büyük rol oynadı. Rol dememizin özel bir nedeni var çünkü CHP ve ondan doğan İP'in AKP'ye karşı muhalefeti bölgesel ve ekonomik temelde oldu. Dikkat edilirse bu partiler AKP'nin, özelde Kürtler üzerinde olan hiçbir yasak pratiğine muhalefet etmedi. Bunun nedeni bu pratiklerin Devlet'in Âli menfaatlerine hizmet etmesindendi. Bu anlamda da CHP ve İP'e, "CHP ve İP sadece, Devlet'e muhalif olanlara muhalefet eden partilerdir" diyebiliriz. 

Özellikle son yedi yıllık sürece bakacak olursak, AKP-MHP ve CHP-İP'in bir konsensüse vardıkları anlaşılabiliyor. Devlet, kendi içinde anlaşmış ve iktidar, kimi yasa açıkları üzerinden yönetmelik yayınlamış, iç işleri bakanlığına, belediyelere kayyum atama benzeri özel yetkiler verilmiş, Valilikler hemen hemen her ay anayasal bir hak olan "toplantı, gösteri yürüyüş, basın açıklaması ve protesto" haklarının kullanılması için yasaklar koymuş ve devreye alınan kaos planı için tüm devlet kurumları harekete geçirilmişti. Bilindiği üzere Kürtler, HDP ve Sol/Sosyalistler üzerinde bir çöktürme planı devreye alınmış, sömürülen ve ezilenler sert uygulamalar ile karşılaşmışlardı. Ancak büyük direnildi ve gördük ki direnen, özgürlük mücadelesi verenler çöktürme planını bir yönü ile boşa düşürdü. Bunu legal alanda TBMM'de üçüncü büyük parti olan HDP'nin günümüz anket araştırma oylarına bakarak anlayabiliyoruz.

Elbette her şey "oy" değil ki çöktürme planının, kaybettirdiklerinin olduğunu da görebiliyoruz. Kısaca bunlara bakacak olursak eğer: Toplum'da kimi parçalanmalar yaşandı: Başta korku ve ekonomik kaygılar, kendini örgütlü yaşamdan geri çekme ile sonuçlandı. İdeolojik tutarlılık yerini duygusal bağlılığa bıraktı. Özenti kültürü, tüketim kültüründe karşılık buldu. Anadile önem otoasimilasyon ile geriledi. Entellektüel okuma ve çalışmalar kadük kaldı. Katliamlar, infazlar, cezaevinde yaşanan şüpheli ölümler kanıksandı; gözaltı, işkence ve tutuklamalar normalleşti, olabilirleşti. Hak, adalet arayışları sanki tek bir kişinin, bir ailenin sorunuymuş gibi salt birey boyutuna indirgendi; herkes kendi adaletini arar oldu; toplumsal bir sahiplenme ile baskıcı sistem geriletilemedi. Sosyal medya alanları aktifleşti; sokakların yerini sosyal medyada açılan sohbet odaları aldı. Salonlarda yüzlerce, binlerce kişinin katılım gösterdiği paneller artık, bu sohbet odalarında gerçekleşir oldu. Haksızlığa uğrayanlar, kendi haberini yapar ve takip eder oldu. Alanlarda hak arama, sosyal medyada klavye devrimciliğine evirildi. Liberalizm hortladı ve kimi zaman birey, gemisini kurtaran kaptandır, derken, kimi zaman bacaktan asılan koyun olmaya razı geldi. Özelde Kürtlerde, direnişin olmama nedeni konusuna, günah keçileri arandı, bölgesel yaklaşılıp, pasifizm, kimi şehirlere mal edildi. Lokal milliyetçilik olabildiğince yaşatıldı. Toplumsallıktan kopan birey sosyal medya platformlarını bir rahatlama alanı olarak gördü; sisteme olan tüm öfkesini çoğu zaman 180 karaktere sığdırıp, bugün de rahatladım diyerek başını yastığa koyup uyudu. Zaten insan olarak görülmeyen kadının üzerinde işkenceler, katliamlar katmerleştirildi ve iktidarın aygıtları eli ile bu ve her türden taciz, tecavüzler meşrulaştırıldı. Hayatın her alanında liberalizm baskın geldi. Hipodermik şırınga yöntemi ile yıllarca toplum tencerede kaynayan kurbağa deneyinde olduğu gibi farkına varamadan ısıtıldı, yandı. Dayanışma, hoşgörü ve empati rafa kaldırıldı ve dahi atalet bir yaşam biçimi haline geldi. Gençler, örgütsel alandan uzak tutulsun diye madde ve yoz yaşamın teknik olarak önü açıldı ve gençlik, düşürülmenin eşiğine geldi. Televizyon programlarında kontra-gazetecilik faaliyetleri özel elemanlar eli ile yürütülerek topluma yeni, yoz yaşam, pek de akademik olmayan dil ile anlatılıp toplum ve bireylerin algıları manipülasyonlarla yönetildi.

Bu ve buna benzer bir çok olumsuzluk sıralanabilir ancak tam da bu noktada, kendi gerçekliğimizin farkına varmamız gerektiği hakikatini bilince çıkarmalı, kendi kendimize yönelmeliyiz. 

Bunun tek bir yolu var; o da, adını koymak! Dayatılan, sahte olan gerçekliğimizin farkına vararak bunun özeleştirisini vermek. Kararında bir özeleştiri vermekle birlikte, bununla aynı oranda pratik de geliştirmek; çünkü hakikat, bütünün kararıdır. Bu zorlu süreç ancak eleştiri ve özeleştiri ile yürütülerek anlamlandırılacak. Burada önemli olan şey dil, üslup, tarz ile birlikte, yol/yöntemin kararında olmasıdır. Unutulmamalı ki biri olmadan bırakın zaferi, başarı bile mümkün değildir. Zira hakikat başarı değil, zafer ister! 

Normal şartlarda yapıcı eleştiriler ile hakikate ulaşılabilecekken, kaos süreçlerinde, ilkeyi koruma adına eleştiriler, kaçırmadan ve orantılı bir şekilde sahteciliği yıkıcı, maximum yapıcı temelde de olması gerekeni tesis edici olmalıdır. Belirli bir olgunluk, anlama sonrası ise eleştirinin yapıcı yanı, yani özeleştirinin hakikat temelli ortaya çıkmasına imkan sağlayabilecek.

Sorunları, sorunlaştırılan her şeyi görmeliyiz: Biliyoruz ki canlılık başlı başına bir sorun topudur: Doğum bir sorun, yaşam bir sorun, ölüm bir sorun; toprağa basmak, toprağa gömülmek bir sorun; düşünmek, konuşmak, yazmak sorun; yağmurun yağması, yağmaması bir sorun; teknolojiyi kullanmak, kullanmamak bir sorun; adalet, eşitlik, özgürlük ve hatta renkler bile sorun haline getirildi.

Sorunları tespit etmek kadar bunu ele alış, tartışma, değerlendirme, tespit, reçete, onarım ve ilerleme için yöntemsel bakış da hayati önemdedir. Sahteliği yıkıp, hakikati yapmak tam, buradaki ince çizgi ile ilgilidir. Yaparken yıkmamak için de lazım olan şey, anlamak oluyor. Sorunu anlamak, çözümü anlam ile zafere taşımak..! Zafer de, birey-toplum ilişkisini yeniden tesis ederek hakikat rejimini inşa etmek ile geliyor.

Yaşam, bugün her yana yayılan kurumsallaşan faşizm eliyle tümden sorun haline getirilmişken birey-toplum, üzerine düşen ahlâkî görevi yerine getirmelidir. Peki, nedir bu görev? Öz-eleştiri! Yanılgılara düşmeden ilerleyebilmeliyiz!

Öz-eleştiriler, eleştirilenin yerine düştüğün anda ortaya çıkıyor. Peki neden eleştiren, özeleştiri vermek zorunda kalıyor! Çünkü eleştirisi temelsiz, yersiz, yöntemsiz, bütünsellikten yoksun, tıkayan, sekter, yüzeysel, sığ ve subjektivizme düşen değerlendirmeleri peşinden sürüklüyordur da ondan. Bunlara dikkat etmeliyiz. Bilinmelidir ki mekanik ve yüzeyselliğin olduğu alanlarda hep amorf kişilikler, girift hallerde nüksederler.

Sorun çözümü öncesi tespitte yanılgılı ve bile-isteye saptıran zihniyetler var. Bir konu, bir odak varken asıl olan geri alana itilir, teknik diye tabir edilebilecek dedikodular tartışmayı ilgisiz bir alana sevk eder. Her bir eleştiri yapıldığı zaman karşınızda, burnundan kıl aldırmayan, kendini haklı çıkarmaya çalışan bir tip görüyorsanız bu, müthiş savunma refleksi ile yaklaşan ve aynı zamanda narsist eğilimlere meyilli sorunlu bir tiptir. Bu tip her şeyi ama her şeyi kısır döngüler ile mantığa büründürmeye çalışır: En iyisini, ben bilirim, en güzelini, ben yaparım, en iyi şiiri, yazıyı ben yazmışımdır, en iyi sese, kulağa, göze, zihne sahibimdir; en iyi ben yürür, en amansız savaşı ben veririm vb. gibi egolarını tatmin ederler ki onlar şüphesiz, özgüven eksikliği ile donanımlıdırlar.

Oysa eleştiri, daha en başından bir öz-eleştiriyi beraberinde getiriyor. Eleştiri varsa mutlaka muhtevasında öz-eleştiri olmalı ve bundan kaçılmamalıdır.

Kürt halkı ve dostları açısından içerisinden geçtiğimiz süreç tıpkı Koçgiri, Dersim, Zilan ve Doksanlı yıllar gibi alabildiğine baskı, katliam ve sindirme politikalarının uygulandığı zorlu bir süreç. Sürecin bu zorluğu normal şartlarda bir direniş ve mücadeleyi doğurmalıyken biz kendi kendimize bile yaramayan bir birey oluverdik. Özgürlüğe yürüyüş adına yaptığımız hatalar, yol açtığımız sorunlar nedeniyle eleştiri konusu olduğumuzu bilince çıkarmalı pratikte öz-eleştirel olmalıyız. Aslında özeleştiri sırasında yapılan bir hata da, yanlışımızı gerekçelendirme! Neyi gerekçelendiriyoruz; aile, kaygı, ekonomi vb. gibi aslında zayıflığı perdelemek için sığınılan tipik kurnazlıklar, bizim gerekçelerimiz ve gerçekliğimiz oluyor.

Yetersizlik, eksiklik ve yetmezliklerimiz ile zaafiyetlerimizin sonucunda yapılan hataları, kendi dışımızda yapılan hatalara bağlıyor ve yaptıklarımıza bunlarla açıklık getirmeye çalışıyoruz. Psikolojide atıf kuramları hatalarına bakın lütfen. Özeleştiri, her şeyden önce, yetmezlikler ve zaafiyetin doğuşuna dönerek tanımlanmalı, bu temeller üzerine çözüme dönülmelidir. Bu anlamda Bilge insana kulak verilmeli ve  "hazineler kaybedildiği yerde aranır"ın derinliği kavranılmalıdır.

Kimi merkezler için öz-eleştiri ile ilgili önemli bir konu ise, kripto kişiliklere dikkat konusudur. Her bireyin, toplumun, halkın namusu var iken, özgürlük mücadelesi önünde duran ve adına Kürt milliyetçisi diyerek pazarda dolaşan kimi kişi, şahsiyet ve kurumların varlığı bilinmektedir. Kendilerine "namus rüzgarı bile değmemiş" olanların icraat ve rütbesine göre işgalci, sömürgeci devletler ile birlikte Amerika, Avrupa ve İsrail tarafından fonlandığı da bilinen bir gerçektir. Bunların toplum ile bağları yok ve mutlak anlamda uzak durulmak kadar, teşhir de edilmelidir. Tüm bu nedenlerden dolayı ilk iş olarak çevremizden başlamamız gerektiğini, bilince çıkarmalıyız; varsa çevremizde bu gibi fonlu ve kripto tipler ilk kopuşu onlarla yaşamalı, sonra yol/yönteme odaklanmalıyız.

Gerçekliğimiz ve hakikatin ne olduğu tüm olağanlığıyla ortaya serilerek görülmeli ki toplumsallığa kanalize olmuş her bireyin ilke, değer ve normları vardır; kişi bu toplumsal niteliklere zıt pratikler sergileyip, sonra da bunu atıf hatası ile dış etkenlere bağlayıp sıyrılmamalı. Bu hem bireyin kendisini, hem de ait olduğu halk, toplum, şehir ve ülkesini yenilgiye götürebilir; zira burada büyük yanılgılar vardır. Bir yanılgı da şudur ki; bir eleştiri geldiğinde anında, zayıf kişiliğimizden kaynaklı olan refleks ile karşı bir eleştiriye yönelmemizdir. Bilmemiz gerekiyor ki ne bugün, ne de yarınlar, subjektivizme düşme ile kazanılamaz. 

Özcesi; bile isteye bataklıkta yaşanılır mı? Cevabımız hayır ise o zaman, hatalarımızı görmeli ve kendimize büyük yönelmek kadar, yarını da kurma arayışı içerisinde olabilmeliyiz.

29.04.2022

Mehmet Serhat Polatsoy

Kılıçdaroğlu ve köleci dönem

Tarihte egemenler kölelere, sahte kurtuluş umudu olarak Din'i, Dinleri sunarlardı.

Köleler, umutsuz kölelik yapamazlardı. Onların da bir umut hakkı olmalıydı ve kölelere dinler pazarlanırdı. Köleler, an itibariyle köleyim ama Din'e bağlanırsam öte dünyada özgür olacam, diye düşünüyorlardı. Din bağlayıcı ve itici bir güç halini aldı. Çünkü an içinde yaşanan cehennem, öte dünyada mükafat olarak karşılığını, cennet hayalinde bulacaktı.

Kölelerin, çaresizliği nedeniyle zihin dünyaları böyle şekilleniyordu; köleci dönem kısmen, böyle bir dönemdi.

Din ile sahte bir özgürlük vaat edilirdi. Günümüze bakıldığında, geçmişte Dinler kendilerini birazda köleler üzerinden var etti dersek pek, yanılmış sayılmayacağız. 

Bugün de böyle! İktidara hakim olan cephe baskı-zor politikaları ile topluma, mutlak köleliği dayattı ve bunu, bir kültür haline getirdi. Herkes yaşamını kölelik ilkeleri üzerine bina etti. Öyle ki bunun toplumsal ve hukuksal normları dahi oldu. Bir yandan kölelik kurumu inşa edilirken diğer yandan direniş ruhuna sahip tüm çevreler sindirilmek istendi. Baskı-zor, direnen kesimlere katmerli uygulandı. Komplolar veya üretilen suçlarla gözaltı, tutuklamalar, amaca ulaşmak için yer yer katliamlarla taçlandırıldı.

AKP-MHP iktidarı için, köleci toplumu yaratan cephe diyebiliriz. Kılıçdaroğlu'nun temsil ettiği muhalefet için de, bir Din diyebiliriz. Kölelerin de bir hakkı olduğunu söyleyen bir Din.

 

Kılıçdaroğlu kendini bu dinin, cennetin anahtarını elinde bulunduran bir peygamberi gibi görüyor. Tarihte egemenlerin kölelere bir din ile umut hakkı olarak sunduğu cennet hayalini bu defa Kılıçdaroğlu, "ben vereceğim" üzerinden sürdürüyor. Kılıçdaroğlu'nun söylemlerinin genel analizine baktığımda, iki sonuç çıkıyor:

1) Kılıçdaroğlu açıklanan 4.200 asgari ücret rakamı için asgari ücretlilere, "Açıklanan rakam iyi bir rakam, bizden de en fazla 4.500 rakamını görebilirsiniz" demiş ve topluma da, "önümüzdeki dönem daha fazla zamlar yaşanacak" diyerek ki burada da, ekonomik olarak çok şey beklemeyin uyarısını yapmıştı.

2) Özgürlüğü elinden alınan Kürtlere karşı da Kılıçdaroğlu her seferinde, halkın öncüleri ve savunucularını terörize ederek savaşın hız kesmeden yaşanacağını aktarıcı açıklamalar yapıyor ki buradan, adalet, eşitlik ve özgürlükler anlamında bir hayır olmayacağını anlayabiliyoruz.

Sözün özü egemenlerin yeni sözcülüğüne soyunan Kılıçdaroğlu açıktan, "köleler, eski dönemin değil, yeni dönemin köleleri olarak kalacak" diyor.

09.01.2022

Mehmet Serhat Polatsoy